Ik schrijf...

... om mijn hoofd leeg te maken. Het zit overvol met verhalen en ideeën. Vele kleine gebeurtenissen blijven er in rond dwalen en botsen tegen elkaar. Zo vormen ze een leuk verhaal om te vertellen. Helaas is vertellen heel vluchtig. Een verhaal opschrijven is blijvend. Ik kan bij het schrijven veel meer ideeën samenbrengen, mijn hersenpan wordt er helemaal leeg van.

... omdat heel wat kinderen en leerkrachten mij na een klasbezoek vragen om het pas verzonnen verhaal op te schrijven.

... altijd op een computer. Een geheugenstick is een prachtige uitvinding. Ik heb er - als ik hem niet weer eens kwijtspeel - altijd eentje bij. Waar ik ook ben, overal staat wel ergens een computer. Even de stick erin en ik kan aan de slag. Dit systeem gebruik ik al jaren. Toen ik lang geleden nog les gaf, doopten de studenten mij met de bijnaam 'Diskette', omdat ik toen al altijd een schijfje op zak had. (Een diskette was de voorloper van CD-Rom)

... (bijna) nooit met een pen. Daar is een heel simpele reden voor; mijn geschrift is niet te ontcijferen. Het bulkt van krullen en schuine letters. Vaak kan ik vandaag niet eens meer lezen wat ik gisteren geschreven heb.

Ik ben namelijk linksgericht, dit wil zeggen dat ik linkshandig ben, maar in de derde kleuterklas vond de zuster dat ik een kind van de duivel was. Deze Satantrek mocht niet zichtbaar zijn. Met haar 'goddelijke hand' tikte ze telkens weer de kleurpotloden uit mijn linker handje. Bovendien verwittigde ze de meester van het eerste leerjaar van mijn zondig geschrijf. Die volgde haar opvattingen blindelings. Mij werd geleerd om met de rechterhand letters te vormen. Dat deze onleesbaar waren, was bijzaak. Mijn zieltje was gered! De zuster en de meester waren opgelucht. Een jaartje later stond de zuster niet langer in de derde kleuterklas. Sindsdien worden linkshandigen niet langer op de vingers getikt.